Вада, нібы расплаўленае неба,
Плюскочыцца ў бэтонных берагах,
І рыбы, як жывыя зьліткі срэбра,
Плывуць, нібыта ў небе – Млечны Шлях.
І горад наш каменны і халодны
Стаіць каля вады, нібы жабрак,
Які ўтапіцца думае штодзённа,
Але пакуль ня топіцца, аднак,
Бо жыць ахвота пад высокім небам,
Дзе зрэдку сонца сьвеціць на зямлю,
Дзе я жыву, бо знаю – жыць мне трэба,
Хоць гэты горад, як цямніцу, не люблю...
Вада цячэ між берагоў бэтонных,
Ёй сумна між бэтонных берагоў,
Як сумна мне бязь сьцен бацькоўскіх, родных,
Як сумна травам без жывых дажджоў.
6.XII.1998.
|
|
